Ik zit in de tram. Ik mijmer wat naar buiten. Niks bijzonders. Kabbeldekabbel.
Halverwege de rit struikelt er een meneertje naar binnen. Het is een al wat ouder mannetje, ik schat em zo rond de 50. En hij heeft een grijs ringbaardje. A la Alexander Pola. Nu ik iets beter kijk vanuit mijn ooghoeken lijkt ie helemaal wel een beetje op Alexander Pola eigenlijk. Maar Alexander Pola is al een poosje niet meer onder de levenden. En dit mannetje heeft een neplerenjasje aan en zou best wel de bezitter van zo'n kalfslederen shagfoudraal kunnen zijn. Of hij zou zo'n hele enge mannenpolstas kunnen hebben. En Old Spice op. Dat zou Alexander Pola nooit doen.

Het mannetje gaat tegenover mij zitten en kijkt mij grijnzend en enigzins verwachtingsvol aan. Ik maak daaruit op dat ie een gesprek met mij wil gaan voeren. Geen idee waarom en ik wil het ook helemaal niet weten. Ik ben helemaal niet in de stemming voor een gesprek met een slechte Alexander Pola look-a-like. Ik wil naar buiten kijken. En aan niks denken. Het mannetje gaat op ignore.

Maar helaas. Ergens in een te ruwe een bocht heb ik een onbewaakt ogenblik en kijk ik per ongeluk toch richting het mannetje. Hij grijpt acuut zijn kans en gaat er eens goed voor zitten. "You look awfully English," zegt ie grijnzend.
"Excuse me?" vraag ik. In de veronderstelling dat ik een tourist makkelijk kan afpoeieren met het excuus dat ik geen engels spreek.
Het mannetje herhaalt zijn stelling. Waarop ik zeg dat ik goon Nederlands ben.
"Oh," gaat ie in het onvervalst Amsterdams verder. "Nou. Dat zou je ook niet zeggen. Heb je soms een Engelse vriend dan? Je ziet er echt heel Brits uit."

Hmpf. Ik vind dat eigenlijk een belediging. De Britse vrouwen staan in mijn boekje niet bekend als de mooiste dames van het westelijk halfrond. Ze zijn bleekjes en saaiig. Daar wens ik helemaal niet mee geassocieerd worden.
Maar goed. Ik draag een hoedje, mijn laarzen en ook nog een ruitjesjas. Dus daardoor zou het mannetje in verwarring kunnen zijn geraakt. Hoop ik voor hem.
"Het is de outfit. Als je me in de zomer met los haar, ander kleren en 4 tinten donkerder treft, zou je zweren dat ik uit Spanje kwam," zeg ik daarom maar. Voornamelijk om dat wat nog over is van mijn ego, wat op te krikken.

Ik ben helaas in een gesprek verzeild geraakt met het mannetje. Hij wil weten waar ik heenga. Ik vertel dat ik naar huis ga en probeer weer uit het raam te kijken. Lijkt mij een duidelijke hint. Maar een mannetje is nou eenmaal een mannetje en deze laat zich niet afschepen. Wat ik thuis dan ga doen, is zijn volgende vraag. Zuchtend leg ik uit dat ik een interview moet uittikken. Dat vind het mannetje erg interessant. Moet ie om lachen. Hij vind mij 'ongeloofelijk'. Ach welja. Doorslaan.

En dan zegt het mannetje iets waar ik bijna steil van achterover sla. Het mannetje vraagt of ik misschien zin heb om met hem een kop koffie te gaan drinken. NOUJAZEG! Wat? Pardon? Ik? koffie drinken? Met jou?
Dacht het niet dus he?
Want nu ben ik pas echt beledigd. Wat denkt zo'n mannetje wel? Zo'n meisje ben ik niet! Zo'n meisje dat maar koffie gaat lopen drinken met het eerste beste mannetje dat zich aanbiedt in de tram. Tsk. Dat! En, more important, het mannetje is ongeveer 100! En hij riekt naar Old Spice.

Ik ben in shock. Dus zo ver is het al in deze stad. Dit Sodom en Gomorra! Dat je in de supermarkt uit moet kijken voor lonkende mannen met gevulde mandjes en in kroegen oogconcatc moet vermijden met ieder individu waar je niet meteen interesse in hebt want voro je het weet sta je uren lang te doen of je luistert naar een heel erg saai persoon...dat is tot daar aan toe. Dat hoort nou eenmaal bij in de Jungle die de Grote Stad heet. Ofzo. Maar sinds wanneer ben je in de tram niet meer veilig voor datezoekende bejaarden?
De wereld is nu echt gek geworden.