n Lipstick sunset gaat Sander Donkers via reportages en interviews op zoek naar de roots van de Amerikaanse popmuziek. Vele legendarisch kopstukken uit de rijke Americana-traditie van blues, folk en country laten hun licht schijnen over hun inspiratie en hun traditie: de geest van Gram Parsons die rondwaart in leven en werk van Emmylou Harris, John Hiatt die verworden is tot een gelukkige huisvader, een bijzondere dag in de kerk van dominee Al Green, en een bezoek aan de oude bluesveteraan R.L. Burnside en T Model Ford, welke laatste de interviewer met een mes bedreigt.
Uitgeverij: Thomas Rap
ISBN: 90 600 5300 1
240 bladzijden
Ik wilde even vertellen over de dagen tussen kerst en oud&nieuw. Wat een niemandsland dat eigenlijk is.
Iedereen is nog aan het uitbuiken van kerst en doet vrijwel niks anders dan landerig afwachten tot het nieuwe jaar begint. Want what else can you do. Sommige mensen gaan ineens woest aan de slag met allerlei lijstjes en terugblikken en dat soort gedoe.
Maar die doen ook alleen maar of ze het druk hebben.
Het niemandsland tussen kerst & oud en nieuw is eigenlijk zo niks dat er amper iets over te vertellen valt. Lets get it over with. Hier met dat 2007. En gauw een bietje.
En dus wil ik alleen maar even een tip geven.
Goon, een handreiking van mij aan u.
Komt ie. Knoop goed in je oren.
Wat je ook doet en wat je ook van plan in die lamlendige dagen tussen kerst en oud&nieuw; ga nooit, maar dan ook echt NOOIT de stad in tijdens de uitverkoop.
It will kill you.
Alhoewel ik eigenlijk stiekem mijn eigen virtuele xmascard ook behoorlijk leuk vond dit jaar (mocht u em niet gekregen hebben dan staat u of niet in mijn mailabestand of ik vond u goon niet zo leuk dit jaar), viel de mooiste wens tot nu toe zojuist in de bus.
Is dat nou Jezus?
Of toch John Lennon?
Reacties op de zoon van god was terug op aarde mam, zelfde boodschap zelfde haar
stond niet op de lijst, viel dit jaar (haha) dus bdeb,maar vind hem wel leuk.dus.enneh..voor het nieuwe jaar: nix für ungut, om onze oosterburen maar even aan te halen.
Normaal gesproken, als ik iets van een plaat of een muziekje vind, dan tiep ik dat daar in die rechterkolom onder 'music according to claver' (ja, daarzo ja). Maar daar staat nu net een kerstliedje wat daar tot 1 januari moet blijven staan natuurlijk.
En ik wil wel even mijn mening geven over een bepaald muziekje.
In deze tijden van terugblikken en lijstjes bedacht ik namelijk dat ik de plaat van 2006 gevonden heb. Of nou ja plaat...dat is ook wat doorslaan. Het gaat om 1 nummer.
Niet dat ik nou lang zat na te denken over lijstjes, het kwam goon in me op. Eigenlijk.
Dat krijg je als je in het donker op onverlichte wegen gaat rijden en muziek heel hard aan zet. Dan komt het altijd wat beter binnen.
Afgelopen weekend had ik een lang stuk voor de boeg en draaide ik de laatste plaat van John Mayer, Continuum. Een album vol mooie bluesy liedjes en dan die superlekkere stem erbij... ik had de plaat al een paar maanden in de iPod zitten maar die combinatie doet het wel erg fijn zo in de donkere dagen voor kerst. Alle Continuumliedjes zijn behoorijk goed aan te horen dus, maar er was er 1tje die ik nog een keer draaide. En nog een keer. En nog een keer.
Ik weet niet psies wat het is aan 'Gravity', maar iets in dat nummer raakte me ineens volledig. Natuurlijk is het niet het vrolijkste deuntje op de iPod en zullen de donkere, vrijwel verlaten autoweg en heldere sterrenhemel erboven iets mee te maken hebben, maar toch. In plaast van in een vette depressie te schieten of in melancholische tranen uit te barsten gebeurde er iets anders.
Ik bedacht me namelijk dat 2006 weer een heel vreemd jaar was geweest en de voorspellingen er voor 2007 niet veel beter uit zouden gaan zien, dat ik ook afgelopen jaar maar weer weinig van de zelfgestelde doelen bereikt heb en het in de wereld er alleen maar donkerder op wordt. Maar dat dat eigenlijk in wezen er op zon moment ook allemaal niet toe doet.
Want zolang er liedjes als Gravity worden gemaakt, blijft het altijd wel een beetje licht.
'k Vind de live-versie op de plaat van John Mayer Trio beter. Daarvan zet ik de solo altijd kneiterhard. Maar dees ik ook mooi. 'k Heb onlangs deze besteld: www.awarestore.com/item15653 Alles acoustisch en intiem, heerlijk. Net als het optreden van Racoon gisteravond in de Deventer Schouwburg. Sprakeloos.
Jaha. Ik weet ook heus wel dat ik sommige muzikanten meer promoot dan anderen. Maar dat kan mij nou es even mooi niks schelen, wat u daar van vindt. Want Daniel Lohues heeft een kerstliedje gemaakt. En toevallig een hele mooie. Met dingen erin die je pas hoort als je het liedje een paar keer beluisterd hebt. Dus ik vind dat u dat ook maar es moet doen dan. Een paar keer luisteren, dat liedje. Dan kan u ook vast&meteen even wennen aan wat u de komende jaren gaat horen, zo in de kerstperiode. Want dat Kerstmis Met Joe een klassieker wordt, dat staat goon vast. Wham, eat your heart out.
Nu alleen nog een beetje sneeuw.