Ik heb een filmpje gemaakt en hij gaat zo:

 

Mijn vader belde met een tip.
Nou belt mijn vader wel vaker met een tip. Bijvoorbeeld over welke tv programma's er komen. Of bij welke spaarrekening je het meeste rente krijgt. Of als er een vliegmaatschapij ineens een goedkoop ticket aanbiedt.
Dat deze informatie, vaak in iets actuelere variant ook voor mij toegankelijk is via het internet, geeft verder niks natuurlijk.

Mijn vaders informatie komt meestal uit de krant. Ik denk dat hij die spelt want hij haalt er wel eens dingen uit die ik dan niet op het internet heb gezien. Wat bst raar is, want ik kijk heel vaak op het internet. Maar goed, deze tip kwam dus ook uit een krant.
Ik moest maar even op wee wee wee punt reiskrant rieporter punt en el kijken. Want daar stond dan iets waar ik eventueel interesse in zou kunnen hebben.

De Telegraaf en KLM zoeken vier koppels die een weekend weg willen om een stad in Europa te ontdekken. Tot en met zondag 31 oktober kun je je opgegeven als Reiskrant Reporter. Het ritme van de flamenco beschrijven in Madrid, walsen in Wenen, of misschien wodka stoken in Kiev...Welke stad wil jij ontdekken, met wie, en vooral: waarom? De Reiskrant en KLM sturen je graag op pad om verslag te doen.
Bedenk welke mooie, emotionele, spraakmakende of spannende activiteit jullie willen ondernemen in de gekozen stad. Let op: de winnaars worden mede geselecteerd op basis van de ingevulde motivatie. Zorg er dus voor dat deze tot de verbeelding spreekt.

Nou, dat klopte. Want ik ben altijd wel te porren voor een gratis tripje. En verslag daarvan doe ik toch al wel, dus als dat het enige is; piece of cake.
Ik trommelde dus S. op, die ik van verdacht ook wel oren te hebben naar zulk een reisje. Maar die was in eerste instantie iets mnder enthousiast.

UIteraard twijfelde ook zij geen moment niet aan onze slagzin- en prijsvraag kwaliteiten, maar ze maakte zich vooral zorgen om de stemmen waar eerst om gebedeld diende te worden. Ohja. Wij houden niet van bedelen en sturen zelf ook nooit een kettingbrief door.
Daarbij is stemmen tegenwoordig superhot. Je mag en kan overal voor, tegen en op stemmen en heel veel mensen zijn daar ook heel goed in. S. vreesde dat jeugdige types zonder tiepskills of paraat vocabulaire maar met een miljard hyvesvrienden er met de door ons beoogde prijs vandoor zouden gaan. Dat zou natuurlijk echt niet eerlijk zijn. Vonden wij.

Gelukkig wist ik haar ervan te overtuigen dat van een stuk of 400 facebookvrienden, bijna 200 twitter followers en mijn ene loglezer (zijnde u) er heus wel iemand zou zijn die ons een weekendje Kopenhagen zou gunnen. En een verslagje van onze avonturen in de Telegraaf zouden willen zien staan.
Dus maakten wij een knap kiekje in een 'stem op ons' Idols achtige pose en tiepten in een beperkende 500 tekens op wat wij in Kopenhagen wilden gaan doen. We gooiden de link naar ons pareltje op facebook, hyves en twitter en het grote in de gaten houden van de stand kon beginnen.

We kwamen binnen op nummer 188. Na zelf 3x gestemd te hebben waren we nummer 173. Op facebook werd enthousiast gereageerd en binnen een uur zaten we de reiskrant pagina te refreshen of ons leven er vanaf hing. Want twitterfollowers bleken dus echt te volgen en facebookvrienden toonden zich echte vrienden. Met elke stem dropten we een paar plaatsen. En aan het eind van de avond bereikten we de felbegeerde Top50. Hoera!

Nu begint het echte wachten. Want nu zijn we overgeleverd aan de wensen, eisen en humeuren van de redactie van de reiskrant en belangrijke figuren bij KLM die onze snoetjes en tekstjes de leukste moeten vinden. In elk geval leuker dan 44 anderen. We hebben de concurrentie gechecked en vinden onszelf natuurlijk de beste,  droomden zelfs al twee hoofdstukken verder dat we als vaste reiscorrespondentieduo worden ingehuurd en met onkosten betaald de planeet afreizen om verslag te doen van de beste plekken volgens onze maatstaven.

Maar zover is het nog niet. Ondertussen is het gewoon herfst.

 

 

 

Ja! U gelooft u ogen niet. Zou ik ook niet doen, meteen. Zeker niet na mijn laatste berichtje waarin u vriendelijk doch dringend naar andere plekken werd verwezen. Ik ga er maar goon vanuit dat u dat sowieso niet gelezen heeft.

Ik moet nog wel even een klein beetje uitvissen hoe alles met deze nuuwe omgeving reilt en zeilt. Zo ben ik er bijvoorbeeld nog niet helemaal achter hoe ik gewoon op een volgende regel een zin kan beginnen zonder meteen een hele nieuwe alinea te beginnen. Maar dat zijn minor details.

Het allerbeste nieuws is trouwens dat ALLLL mijn archieven ook ineens weer terug te vinden en te lezen zijn. Dus ik stel voor dat u gewoon even een willekeurige maand een paar jaar terug bladert en begint te lezen. 

Dan zit u er meteen weer lekker in.

 

 

Ik vond mensen die alleen maar eens in het half jaar een stukje tiepten over waarom ze nooit meer een stukje tiepen, altijd heel stom.
Maar nu maak ik er mij zelf ook schuldig aan. Want het is de waarheid, de waarheid en niets dan de waarheid dat ik eigenlijk helemaal geen tijd danwel zin heb om te loggen.
Ik denk ook dat u zich allemaal al lang en breed uit de voeten gemaakt heeft, by now.
Dat vind ik heel logisch.

Toch kunt u natuurlijk altijd op de hoogte blijven van mijn wel en vooral wee.
Ik ben namelijk ook op twitter te lezen. En op Facebook. Op die laatste kunt u proberen vriend van mij te worden. Als u dat al niet was.

Ter muzikale omlijsting van de reis naar andere virtuele plaatsen, krijgt u van mij een gezellig roadtripmuziekje. Enjoy!

Baby, Let's Play House; Elvis Presley and the Women Who Loved Him - Alanna Nash

Though hundreds of books have been written about the King, no book has solely explored his relationships with women and how they influenced his music and lifeâ??until now. Based largely on exclusive interviews with the many women who knew him in various rolesâ??lover, sweetheart, friend, costar, and family members, Baby, Let's Play House, named after the 1955 song that was his first to hit the national charts and his mother's favorite Elvis recording, presents Elvis in a new lightâ??as a charming but wounded Lothario who bedded scores of women but seemed unable to maintain a lasting romantic relationship. While fully exploring the most famous romantic idol of the twentieth century, award-winning veteran music journalist Alanna Nash pulls back the covers on what Elvis really wanted in a womanâ??and was tragically never able to find.

Ik wil het graag even met u hebben over Amerikaanse mannen.
Dat moet soms ook even gebeuren.

Je ziet ze vaak op televisie en in films, Amerikaanse mannen. Dan zien ze er meestal leuk uit; cool, lang en stoer en knap en alles. Dat je denkt; hee een Amerikaanse man! Zou ook leuk voor bij mij thuis zijn!
Nou weet ik ook wel dat niet alles wat je op tv ziet, ook daadwerkelijk in het echie zo is. Als je bijvoorbeeld een tv studio inloopt, is die meestal veel kleiner dan je verwacht had. En ik weet ook van de regel the camera adds ten pounds, waardoor je op tv en fotos altijd dikker lijkt dan dat je bent. Op Oprah staan bijvoorbeeld wel 5 camera's gericht.
Maar goed, dat zijn studiogevalletjes. Sommige dingen zijn dus heus wel echt zoals je ze op tv ziet, hoor. Als je bijvoorbeeld voor het eerst in New York komt, dan is het echt wel precies zoals ze op tv laten zien en je zou helemaal niet raar opkijken als Carrie toevallig voorbijkomt trippelen op haar Jimmy Choo's of dat Elliot & Olivia net een crimescene staan te onderzoeken.

Maar goed, even terug naar die mannen dus. Ik mag graag naar Amerikaanse mannen kijken in films en series en vaak ook als ze bijvoorbeeld heel goed een gitaar kunnen vasthouden of op een piano kunnen spelen. Niet dat ze allemaal even knap zijn, maar in sommige gevallen gaat het ook om het kunstje dat ze kunnen.
Het was mij daarbij nooit zo opgevallen dat Amerikaanse mannen in een bepaalde categorie vielen, zoals bijvoorbeeld Italiaanse en Spaanse mannen dat wel vaak doen; klein, donker en harig. Als je een plaatje van een gemiddelde Nederlandse man en een Amerikaanse man naast elkaar zou leggen, had ik waarschijnlijk niet met zekerheid kunnen zeggen wie de Nederlander en wie de Amerikaan was. Dacht ik.

Nou, ben ik es ff op mijn schreden wedergekeerd, zeg. Want inmiddels ben ik al een paar keer in Amerika geweest, maar pas de laatste keer viel het mij op. De Amerikaanse man is juist heel erg onder 1 noemer te scharen! Ze zien er allemaal t zelfde uit! En daardoor voel ik mij toch een beetje beduveld door film en televisie, waar mij toch al die jaren een verscheidenheid aan mannen is voorgeschoteld.

De Amerikaanse man is namelijk geen breedgeschouderde cowboy, lange slanke muzikant of wereldwijze, coole executive. Hij is zelfs geen nerdy UPS bezorger, met goud omhangen boze neger en al helemaal geen beheerst president-achtig type.
Neen, beste lezers. Met het gevaar uw wereldbeeld voor eeuwig te schaden, ga ik nu onthullen hoe de Amerikaanse man echt is.
In het echte leven is de Amerikaanse man klein, volledig vierkant, heeft een babyface en heeft hij geen, ik herhaal -geen- idee wat er eigenlijk in de winkels hangt these days kwa kleding. (en dat terwijl ze harstikke leuke winkels hebben daar, met spullen voor weinig). Dus trekt hij maar, net als zijn vrienden en vader en opa, een bloesje aan met een bandplooibroek of een spijkerbroek die niet bij dat vierkante lichaam past. Dat zou nog niet zo erg zijn, als er dan nog een beetje originele inhoud in deze verpakking zat. Maar ook daarvan lijkt de Amerikaanse man verstoken te zijn. Ze hebben zelfs allemaal t zelfde dansje. Gepikt van eerdergenoemde met goud omhangen negers, i may add.
Om kort te gaan: De Amerikaanse man is dus eigenlijk een nondescripte blob.

Ik ben dus heel erg teleurgesteld. En jahaaa, ik weet dus wel dat je niet alles moet geloven wat je op tv ziet, maar het zou toch leuk zijn geweest als het beeld dat men je voorspiegelt een enigzins strookt met de werkelijkheid? Ik bedoel; wij laten ook mensen zien die je op straat of in de bus zou kunnen tegenkomen. Die echt bestaan, zeg maar. En die spelen dan de rol van iemand die niet echt bestaat.

Maar op de Amerikaanse tv zie ik nooit mannen die eruit zien als de Amerikaanse mannen die je op straat en in de kroeg ziet. Ok, misschien dat Bud van Married with Children er een beetje bij in de buurt komt, maar ik ben bang dat zij dachten dat hij een fictief figuur is die natuurlijk nooit echt zou kunnen bestaan.
Dus ik vermoed nu eigenlijk dat ze iedereen die maar een beetje afweek van voorgaand geschetste standaard, hebben ingezet om ons te laten geloven dat ze daar ook heel divers zijn, met verschillende types en alles. Ik ben er alleen nog niet uit waarom. En vooral; waar ze die figuren dan vandaan hebben gehaald.

Misschien ben ik gewoon even op de verkeerde plekken geweest en bestaat er wel een plaats in Amerika waar wel heel veel verschillende mannen rondlopen.
Mocht iemand daar van weten, dan ontvang ik graag wat informatie omtrent deze voor mij tot nu toe verborgen plek. Ik wil ze graag met eigen ogen zien.
In Hollywood ben ik al geweest, danku.

Ok, dus ik zou weer gaan loggen. De vraag is nog even waarover ook alweer.
Inmiddels ben ik zo gewend aan het samenvatten van mijn leven in 140 tekens dat het tiepen van volledige zinnen, laat staan een heel stukje, nog een hele opgave is.
Maar misschien is het leuk om voor de mensen die twitter een overbodige non-uitvinding vinden, een recap van de afgelopen -let's say- 4 maanden te geven.
Dan zijn die ook weer een beetje bij.

Eerst even voor de mensen die geloven in 'ze leefden nog lang en gelukkig'; nee hoor.
In oktober bleek bijvoorbeeld dat 20.000km en 10 uur tijdsverschil toch niet zo'n al te beste basis is voor een gezellige verkering. Wat dus impliceerde dat ik kerst en oud&nieuw niet doorbracht in het zonnige Australia, zoals ik mijzlef beloofd had.
Maar niet getreurd. Op tweede kerstdag vloog ik naar Los Angeles en vierde oudjaarsavond op de Las Vegas strip.
Dat was zo slecht nog niet.

Tussen oktober en het heden voerde ik verscheidene taakjes uit. Zo was ik maar liefst anderhalve week samensteller van het tweede seizoen van het roemruchte programma RTL Vandaag, dat nooit op de buis verscheen. Daarna keek ik een poosje mee bij mensen in de keuken als verslaggever van Over de Kook. Mijn werkende leven in 2009 sloot ik af met het programma Top2000 Jaaroverzicht, wat u natuurlijk allemaal braaf bekeken heeft op oudjaarsavond. In 2010 is mijn carriere nog niet begonnen. Iets met crisis in omroepland ofzo.

Gezondheidstechnisch gaat het ook goed. In oktober brak er wel een stukje van mijn kies af. In november had ik mexicaanse griep, en in december had ik gekke onverklaarbare krassen op mn rechteronderbeen. Ook heel erg. Dit jaar heb ik vooralsnog alleen last gehad van een kater. In oktober viel ik eerst 3 kilo af, maar in december kwamen er in 10 dagen 2 bij.

Es kijken, what else. Ohja. heb me uiteraard met elke vezel van mijn lichaam geergerd aan het feit dat ik mijn liefde voor John Mayer ineens schijn te delen met de rest van de wereld. Het is dat ik net een new bff had gemaakt in de wereld der platenmaatschappijen anders was dat hele concert in de HMH aan mijn neus voorbijgegaan. Want 4000 andere types waren veel sneller met kaarten verkrijgen. En ze gingen ook allemaal met zn allen mijn uitzicht op sjon staan te versjtrn. SHOO!
Verder ben ik nog steeds bezig de rest vd mensheid ervan te overtuigen dat Nick & Simon de nieuwe Acda en de Munnik zijn, maar daarmee oogst ik nog niet veel succes.
Plus ik heb een nieuwe liefde opgevat voor de serie Entourage. Daarbij komen mijn nieuwverworven torrentskills heel goed van pas. Tot zover de hypes van najaar 2009.
De artiest van 2010 wordt natuurlijk Frans Duijts. Dat lijkt mij overduidelijk.

Technisch gezien waren er geen onoverkomelijke problemen. Ik ben zeer gelukkig met mijn iPhone. De Aardbei rijdt wel op z'n laatste wielen. Door de koude begaf de accu het en moest ik zelfs een pechhulpdienstmannetje voor komen laten rijden. In Amerika stopte mn iPod op onverklaarbare wijze er ineens mee, waardoor we een dag lang naar de radio moesten luisteren. En in amerika houden ze niet alleen van country maar vooral van emorock en Greenday achtig geneuzel. Dat was een iets minder goede dag.

En dan de vooruitzichten voor 2010. De komende weken staat er onder andere een tripje naar Barcelona (want daar was ik dit jaar nog niet geweest, natuurlijk) op het programma. Verder nog wat andere uitjes en visites. Ik zal mij wel weer gaan ergeren en klagen over het feit je 1000 dagen van te voren ergens een kaartje voor moet kopen waardoor ik leuke uitjes ga missen. Verder hoop ik op korte termijn ergens een taakje te kunnen gaan vervullen en ik moet me dit jaar nou echt eens verdiepen in de wondere wereld van De Avid. Ik ga een andere auto kopen en zal me waarschijnlijk voorzichtig eens gaan orienteren op een andere behuizing.Oh, en mijn voornemen is dat ik vanaf heden elke popqpquiz wil winnen waar ik aan meedoe.
Plus ik zal me toeleggen op het schrijven van iets meer logstukjes. I promise.

Zo. Denk dat u wel genoeg op de hoogte bent.
Want dit was het wel zo'n beetje.
Questions anyone?

Zal ik anders 14 januari 2010 aangrijpen om weer eens heel erg overtuigend te gaan bloggen?
Of niet?


eh.

Hallo?