Toen ik wakker werd hoorde ik het al. De regen kletterde keihard op t raam.
Gatver.
Ik stelde het opstaan nog zeker 15 minuten uit, wurmde me onder de warme deken vandaan en sleurde mezelf richting de douche. Het water kletterde keihard op mn hoofd.
Daarna zette ik koffie, zocht wat kleren bijelkaar, smeerde 3 crackers voor onderweg en droogde mijn haar. Met de fohn.
Ondertussen regende het nog steeds. Best wel hard.

Ik rende naar mijn auto, maakte de deur zo snel mogelijk open en schoof het frontje op de radiocassetespeler. De regende kletterde keihard op het dak van de auto. Mijn haar was weer nat.
Ik stuurde de auto naar de ring. Of deed een poging daartoe. Duurde een half uur. De ring was vol en ik paste er niet bij dus via een sluiproute reed ik terug naar huis, zette de computer aan, stuurde een mail dat ik vanmiddag wel weer op kantoor kom zitten, zette een kop koffie en stak een sigaret op. De regen miezerde tegen het raam.

De winter is begonnen. Ik kan wel weer eens een logje tiepen.

Er komt heus wel een weer een dag dat er daadwerkelijk een stukje af is.
Tot die tijd....

Sommige mensen zullen het natuurlijk nooit begrijpen.
Dat geeft ook niet. Ik begrijp hen gelukkig wel. Een beetje dan.

Want als ik zelf gewend zou zijn om jarenlang aan het eind van elke maand min of meer t zelfde bedrag op mijn rekening gestort te krijgen, omdat ik elke maandag tot en met vrijdag van diezelfde maand naar een gebouw ben gegaan om daar dezelfde soort taken uit te voeren, dan zou ik er waarschijnlijk ook best wel zenuwachtig van worden; niet weten of je volgende week, maand, jaar wel een baan en dus inkomen hebt.
Er moet tenslotte brood op de plank, hypotheek betaald, een auto gereden, op vakantie en t liefst een paar keer per jaar een weekendje weg gegaan worden. Om nog maar te zwijgen van pensioenvoorzieningen.
Dat klopt.

Maar zo ziet mijn leven er dus niet uit. Of eigenlijk; zo ziet mijn leven er wel uit. Ik heb brood op de plank, betaal netjes elke maand hypotheek, rij een auto en heb geld over om uitjes en vakanties te ondernemen.
Alleen ga ik niet al jarenlang naar t zelfde gebouw om dezelfde klusjes uit te voeren. Ik ben juist gewend om ongeveer om de drie, vier, vijf maanden een ander gebouw of lokatie te betreden. Met nieuwe gezichten, nieuwe taakjes, nieuwe deadlines, nieuwe arbeidsvoorwaarden en meestal ook een nieuw bedrag dat aan t eind van een maand op mn rekening gestort wordt. Vaak weet ik niet of er na die paar maanden weer een nieuw lokatie waar gewerkt kan worden beschikbaar is.
Ik heb daar dus totaal geen probleem mee. Ik vind dat zelfs wel fijn. Afwisseling en prikkels.

Nou is het natuurlijk ook weer niet zo dat ik er bewust voor gekozen heb om niet te weten of ik volgende maand uit eten kan of alleen maar op boterhammen met pindakaas leef (haha!), maar t hoort nou eenmaal bij 'the bizznizz'. Een gemiddeld programma loopt zo'n 7 of 8 afleveringen en is goed voor een maand of 4 werk. Daarna weten alleen de tv-goden en een verdwaalde netmanager of het programma ook voor een tweede seizoen te zien zal zijn. Daarbij zit tussen de productie (en uitzending)van seizoen 1 en 2 meestal ook nog weer een paar maanden, dus de kans dat je jaren achtereen aan een en t zelfde programma werkt, is zeer klein. Producenten en omroepen kunnen je natuurlijk niet zomaar doorbetalen om niks te doen in die productievrije periode, dus vaste contracten zijn minder dan schaars.

Toen ik net met dit werk begon, al meer dan een decennium geleden, pakte daarom ik alle klusjes aan die voorbij kwamen. Het maakte mij niet uit om wat voor soort programma het ging en wat precies mijn functie in het geheel was. Ervaring op alle vlakken was mooi meegenomen, zo redeneerde ik, en je wist maar nooit of de string of work ineens tot een halt zou komen.
Mijn strategie werkte; op elk baantje volgde wel weer een ander werkje. Ik leerde veel nieuwe dingen, zag plaatsen waar ik uit mezelf nooit aan gedacht had erheen te gaan en ontmoette mensen die ik anders nooit ontmoet zou hebben.

Maar op een grijze, regenachtige dag realiseerde ik me plotseling dat ik al zo'n 7 jaar niet fatsoenlijk op vakantie was geweest. Terwijl vakantie natuurlijk best wel heel belangrijk is. Dus toen het eind van een klusje in zicht kwam, deed ik niet mijn best om iets aansluitends te vinden, maar boekte ik een reis. Vier weken naar amerika zonder dat ik wist of er daarna wel weer een nieuw baantje in het verschiet lag. Living on the edge!
En ik had me niet voor niks geen zorgen gemaakt. Want op de laatste dag van de vakantie, net toen ik de zwanen in Central Park aan t voeren was, belde er iemand met een leuk taakje. De week erop zat ik alweer aan een bureau centjes te verdienen.
Ik besloot dat als het zo makkelijk was, ik best wel elk jaar op vakantie kon gaan.

Wat ik zoal deed toen u even niet mee kon lezen.

* ik ging voor het leukste vrijgezellenfeestje van de eeuw naar Mallorca, waar we met 10 meiden een huis hadden gehuurd en tot in de vroege, in rosegedrenkte uurtjes Het Leven, de Liefde en Andere Belangrijke Dingen zoals Kleding en Werkperikelen bespraken
* ik maakte een pilot voor de vara, waarvan later bleek dat we 'het toch echt he-le-maal anders gingen doen'
* ik vierde mijn 35e verjaardag en dat deed geeneens pijn
* op zaterdagochtend 6 juni om 6.35am kon ik na 8 maanden de DLMVDP in mijn armen sluiten. And so i did.
* ik woonde de allerleukste bruiloft in de geschiedenis van bruiloften bij. En het was nog mooi weer ook.
* ik speelde tourguide in Volendam, Rotterdam, Den Haag, Scheveningen, Antwerpen, Brussel, Breda en alle leuke plekjes van Amsterdam.
* ik ging voor de 9e keer naar barcelona, de DLMVP was er nog nooit geweest
* We stonden 9 uur in de file naar Rock Werchter, raakten roodverbrand en waren licht teleurgesteld over de Prodigy, maar werden fan van Limp Bizkit en Seasick Steve. Ik werd bijna verliefd op Henry Rollins.
* Op 12 juli om 6.45am zwaaide ik DLMVP uit op schiphol. Dat was nogal een dieptepunt.
* Op 16 juli vloog ik met T. naar NYC. Dat was gelukkig wel weer een hoogtepunt. We huurden daar een auto en reden een week rond in New England. We zagen Yale, de White Mountains, de Aridondacks, twee Cheesecake Factories, ik at kreeft in Maine, en we gingen bij Ben & jerry's in Vermont op visite. En ondertussen bezochten we alle malls en outletcentra die we onderweg tegenkwamen.
* Zondag ben ik weer thuisgekomen. Ik heb net The Hangover gezien. Dat was ook best leuk.

Ik ben bang dat de vakantie voorbij is.
Nu nog een taakje.

Mallorca, 9 mei 17.49
Ook al is het bezoek aan Spanje nog zo kort, paella muss sein!

Och ik had toch zo een leuk stukske getiept over Het Megapiraten Festijn. Over dat dat dus geen feest is waarbij iedereen zich verkleed als een piraat, maar een hele grote tent waarin mensen bijelkaar komen om te luisteren en te kijken naar artiesten wiens plaatjes gedraaid worden op piratenzenders.

Het ging er over dat ik dus heel veel liedjes die op piratenzenders gedraaid worden best wel leuk vind, dat ik hou van meezingen met liedjes waarbij het na 2 woorden al duidelijk is dat het gaat over een liefde die niet te krijgen is, een liefde die zojuist de hielen heeft gelicht of zich juist net heeft gemeld en nou ja, u kent t genre wel. Het ging over dat ik best wel wat mensen ken die hun neusjes ophalen voor het zogenaamde levenslied en de uitvoerders ervan; mensen die liever naar muziek zonder tekst 'luisteren', die liever meezingen met ingewikkelde teksten van een depressieve ongewassen puber of een ouwe man die zelf ook nog steeds niet weet waar t leven over moet gaan, of mensen die ergens in de tijdslijn van hun leven hebben besloten dat liedjes in je eigen taal bij voorbaat al niks kunnen zijn. Maar dat ik gelukkig ook vrienden heb die overzichtelijke piratenmuziek wel op prijs stellen.

En daarna had ik dan een heel betoog over dat ik denk dat mensen die fronsen bij het vernemen van het bestaan van het Mega Piraten Festijn eigenlijk goon bang zijn. Want zij zijn namelijk in de minderheid. Omdat op het Mega Piraten Festijn goon De Meeste Mensen zijn. De Gemiddelde Nederlanders dus. En dat het dus egenlijk wel ergens soort van jammer is dat het nooit De Meeste Mensen zijn die uiteindelijk bepalen wat er in de media komt. Terwijl De Media juist wel heel graag wil dat De Meeste Mensen naar hen kijken en luisteren. En dan had ik daar heel veel zinvolle argumenten en filosofieen bij.

Maar goed, dat ging dus even niet door want ik dacht dat ik dat stukske bewaard had. En toen kon ik het niet vinden. Dus nu heb ik het zo half en half gereproduceerd. Maar ja, daar heeft u niks aan.
Sorrie maar weer es.
Ter compensatie hoop ik volgende keer iets te melden over waarom trouwen zo gek nog niet is.

We gingen naar het Mega Piraten Festijn.
Voor wie nog nooit van het Mega Piraten festijn gehoord heeft; het is dus geen feest waarbij iedereen zich verkleed als een piraat. Nee, het Mega Piraten Festijn is een hele grote tent waarin mensen bijelkaar komen om te luisteren en te kijken naar artiesten wiens plaatjes gedraaid worden op piratenzenders.

Ik vind veel liedjes die op piratenzenders gedraaid worden best wel leuk. Ik hou van meezingen met liedjes waarbij het na 2 woorden al duidelijk is dat het gaat over een liefde die niet te krijgen is, een liefde die zojuist de hielen heeft gelicht of zich juist net heeft gemeld. Nou ja, u kent t genre wel.
Er zijn best wel veel mensen die hun neusjes ophalen voor het zogenaamde levenslied en de uitvoerders ervan. Dat zijn vaak mensen die liever naar muziek zonder tekst 'luisteren', die liever meezingen met ingewikkelde teksten van een depressieve ongewassen puber die zelf ook niet weet waar t leven over moet gaan, of mensen die ergens in de tijdslijn van hun leven hebben besloten dat liedjes in je eigen taal bij voorbaat al niks kunnen zijn. Gelukkig heb ik vrienden die overzichtelijke piratenmuziek wel op prijs stellen.

En aldus togen wij naar Tiel waar een grote tent was opgetrokken voor het piratenfeest. Al van verre hoorden wij het publiek enthousiast applaudiseren. het beloofde een mooie avond van inhaken en meedeinen te worden.
Maar eenmaal op het festijnterrein, raakten wij ineens in lichte shock. Een cultuurshock eigenlijk. Want ik dacht dat ik mijn leven al best wel het een en ander aan muzikale festiviteiten had gezien en meegemaakt. maar lieve mensen, een Mega Piraten Festijn is even hele andere koek.

Op de meeste festivals heb je namelijk een bepaald soort publiek; en ik heb altijd gedacht dat dat een soort van doorsnede van gemiddeld Nederland was.
Dat is dus een heel naieve gedachte. De gemiddelde Nederlander bevindt zich niet op Pinkpop, Appelpop, Lowlands, Bevrijdingspop, Koninginnedag op het Museumplein. De gemiddelde nederlander gaat naar het Mega Piraten Festijn.
Of, zoals E. het treffend wist te verwoorden; "ik heb nog nooit zoveel Kruidvat-cassieres bij elkaar gezien."

Misschien dat als het Piratenfestijn niet zo mega was geweest, dat het me dan niet was opgevallen, maar nu zag ik het ineens.
Want wij, als televisiemakertjes in kantoortjes in Hilversum en omstreken, doen vreselijk ons best om
En hier, op het megaPiratenfestijn lopen ze gewoon los met zn allen; De Meeste Mensen. En ze zijn met heel veel.

Nick & Simon - Luister
Ja, ik vind Nick & Simon dus leuk ja. Ok, Simon misschien nog wel ietsje leuker dan Nick, maar dat doet er nu even niet toe. Ik vind ze leuk, en ook dat ze leuke liedjes hebben. Ik zing ook altijd mee, want ze komen keivaak op 100% NL. Daar luister ik dus ook altijd naar in de auto. Omdat je dan met bijna alle liedjes mee kan zingen. En ik hou van meezingen. Dus ook van Nick & Simon. En het kan mij mooi niks schelen wat jij daar van vindt. Toevallig.

Paris, 29 mrt 2009 12.01
oeh lalala Notre Dame

Gouden Harpen,5 mrt 2009 15.33
Ik mag heus wel es op een rode loper