Afgelopen zaterdag verscheen in Parool, AD en Volkskrant deze advertentie



De gehele zaterdag hoorde ik niets.

Op zondagochtend stond er een 'meneer' op mijn voicemail die ik terstond terugbelde. Hij had een woning in de aanbieding. Drie kamers, Amsterdam-Zuid, cv, ligbad, balkon, houten vloer, bladiebla, alles erop en eraan en een huur van ongeveer 750 gulden (reken zelf maar even naar zeuro). Te mooi om waar te zijn natuurlijk want er zat een dikke maar aan. Deze meneer wilde graag 15.000 uurie overnamekosten. Daar staat geen nul te veel. Vijftienduizend indeed.

Dezelfde middag belde er ene Harrie. Harrie vertelde dat ie een leuke zolderetage te huur had tegenover Artis. Alles inclusief 600 euro. Harrie noemde vanalles op, maar het woord slaapkamer viel bijvoorbeeld niet. Ondanks vrij voor de handliggende bezwaren maakte ik met beide heren een afspraak voor hedenavond.

Eerst maar es naar de man van vijftienduizend in Zuid. De meneer (want het was een echte meneer) had geen woord teveel gezegd. Alles zag er picobello verzorgd uit. Niet mijn smaak want veel te netjes, te yuppig, te 'kijk ons es leuk VTWonen wonen'. Maar wel goed. En op een fijne lokatie. En vooral duur dus. Het kwam er op neer dat het stelletje zelf een huis had gekocht en nu van hun huisbaas zelf een nieuwe huurder mochten zoeken omdat ze in de loop der tijd zelf veel geld in het huis hadden gestoken; nieuwe keuken, nieuwe badkamer, centrale verwarming ukenthetwel. Konden ze mooi hun geinvesteerde geld terug zien te verdienen. Luek voor hen, domper voor mij.

Zucht. Denk niet dat dit huis voor mij is weggelegd. Met zwaar gemoed verliet ik het pand.

Op naar Harrie.

Harrie had een mooie voordeur en woonde drie hoog. Trap een en twee zagen er fijn verzorgd uit. Maar bij de trap die mij naar Harrie zou leiden veranderde het uitzicht van blankgeschuurde treden in afgetrapte vloerbedekking en een leuning die zijn beste tijd gehad leek te hebben. Harrie zelf zag er niet veel fruitiger uit.

De beoogde zolderetage bleek uiteraard een morsige zolderkamer waar harrie nog een hele hoop mogelijkheden in zag. "En dan komt hier een keukenblad," wees hij op de aangekoekte gasplaat. En boven was eventueel ook nog ruimte om te slapen. Boven kwam je door een wankel keukentrape naar de allerhoogste zolder te nemen, dit alles verlicht door een schemerlamp aan een te kort verlengsnoer.

Maar ik zag het niet alleen al meteen, ik rook het ook: dit is niet wat ik zoek. Dit is eigenlijk wat niemand zoekt als ie een een weldenkend mens met nog een beetje levensvreugd en wat spaargeld is. Voor de zekerheid vroeg ik ook nog maar es wat de ruimte ook alweer kostte. "Tjsa, wat stond er ook alweer in de krant?" vroeg hij zich af. Ik noemde mijn bedrag. "Nou dat dus." Tuurlijk Harrie. Tot ziens Harrie!

Dusch.

Ik heb hier al vaker vermeld dat ik erg graag ergens anders wil wonen dan waar ik nu woon. Maar nu voel ik dat ik bijna de wanhoop nabij ben. Is er dan echt geen fatsoenlijke woonruimte te vinden? Wil iedereen een slaatje uit me slaan? Ben ik gedoemd om eeuwig in dit kot te blijven wonen?

En zo veeleisend ben ik niet eens. Vind ik zelf. Huizen zijn geen mannen tenslotte.