Ik was nooit zo'n chocoholic.
Ben ik niet, bedoel ik eigenlijk.

De firma Dutchview vond het nodig om ons een doos chcocoladedingetjes te sturen in plaats van een standaard fles kerstwijn. Dat is natuurlijk heel aardig van die firma. Dat wel.
Traditiegetrouw wordt op de Toppersredactie eventueel aanwezig snoep voor zover mogelijk in daartoe bestemde de redactiepot gedropt (onk-onk). En die pot staat op mijn buro.

As said; ik ben niet echt een hele enorme chocolafan (over de psychologie daarachter hebben we het wel een andere keer, ok?) dus ik kan makkelijk de verleiding van een grote hoeveelheid chocodingen op mijn buro weerstaan. Eigenlijk min of meer uit verveling besloot ik eerder op de middag toch maar es zo'n duizelingwekkend lila papiertje open te frummelen.

In het papiertje zat een blokje melkchocola (echt van de alpen zeggen ze!) met daarin een soort biscuitje en iets wits. Soort van melkachtig iets.
Ik nam een hap.
Oh. Lekker zeg.
Hap slik weg.
Ik dacht dat ik nog zo'n blokje moest. Ik wist het wel zeker.
En daarna nog eentje.

Ik at 4 van die lilablokjes op. Milka Mini's heten ze. En ze zijn lekker.
Maar eigenlijk bevalt het memaar niks, dat chocola-eten.
Want na die 4 blokjes, at ik ook nog een donut.
En over een half uurtje begint de kerstborrel. Ik verwacht hapjes.
Gisteren had ik trouwens ook al een borrel. En vanavond verwacht ik ook wat alcoholische versnaperingen tot mij te nemen.

Ergens in oktober of november ben ik 5 kilo kwijtgeraakt. Misschien wel 6. Dat ging per ongeluk. Zomaar. Ik kon een broek aan die ik al zeker 4 jaar niet aan had gehad.
Ik denk dat ik in januari die kilos weer tegenkom. Per ongeluk. Zomaar.
Voor de zekerheid moet ik denk ik toch de nieuwjaarsuitverkoop maar in de gaten houden.