Vorig jaar rond deze tijd, wat zeg ik...exact op deze tijd, was ik in Australia. Dat was nogal fijn want niet alleen scheen daar de zon, ook genoot ik 6 volle weken van het gezelschap van DLMVDP .
Afgelopen zomer ging ik nog een keer naar Australia. Dat is nu bijna 4 maanden geleden
Eigenlijk had ik aankomende zaterdag om 5.45u op Schiphol moeten staan. Want dat was het plan. DLMVDP zou dan aankomen met rugzak en working holiday visa om voor een jaar zijn intrek te nemen in casa claver. Maar wegens de Australische opvattingen omtrent het verschijnsel 'voorbereiding' liep het allemaal een beetje anders en is het HelloGoodbye-momentje een beetje opgeschoven.
Het Australische idee van 'een beetje' is maand of 4.
Met mijn Hollandsche opvatttingen over tijd en schema vind ik 8 maanden best lang. En dan reken ik het Brabants kwartierke er niet eens bij.
Maar ach, om de tijd door te komen heb ik het komende kwartaal her & der wat niet onaardige tripjes, uitjes en andere gezellige tijdverdrijven geplanned. So no worries en wat zal Koninginnedag 2009 memorabel worden.
Er is slechts 1 ding wat mijn danig in de weg staat om myself a merry little christmas te hebben.
1 ding dat toch een grove smet werpt op verder best wel prettige feestdagen.
Het lijkt misschien een beetje doorslaan als je het vergelijkt met watersnoden, oorlogen en zielige kindjes met vliegjes op hun gezicht, maar sorrie, mijn leven is ook een hel soms.
Het is goon die irritante kop van Robert ten Brink.
Met z'n schijnheilige slogan van 'niemand mag met kerst alleen zijn'.
Dat is dus gewoon keihard gejokt. Op tv nog wel!
Ik weet dat, omdat ik dat uit eerste hand heb vernomen.
En dat ging zo.
Afgelopen voorjaar deed Robert oproepen op de televisie. All You Need Is Love zou namelijk weer terug op de buis komen. Nou, harstikke leuk natuurlijk, voor al die mensen die door wat voor omstandigheden dan ook niet bijelkaar konden zijn en dat Robert en zijn caravan met videoboodschappen es even ging ritselen dat het allemaal in orde komt.
Mijn geliefde zuster I., immer begaan met mijn liefdeslot, besloot een mail naar Robert en zijn redactie te sturen. Op dat moment in de tijdlijn was het namelijk nog totaal onbekend of en wanneer ik en DLMVDP elkaar in een te overzien tijdsbestek in de armen konden sluiten.
Zeker een uur lang was mijn zuster bezig een vragenformulier op de website in te vullen, compleet met foto's en alles. Ze had goede hoop op een spoedige kennismaking met de beoogde nieuwe zwager.
Maar een week na versturen had ze nog steeds niets vernomen, zelfs geen bevestiging dat de mail bij de redactie was aangekomen. Ik vind dat als redacteur zijnde een hele slechte zaak, maar waarschijnlijk hebben ze gewoon wel weer es te weinig mensen daar die dan ook nog onderbetaald worden en..en...afijn.
Niet voor een gat te vangen, stuurde I. er nog wat mailtjes achteraan, maar het bleef stil aan het TenBrink front.
Blijkbaar was het toch niet zo'n goed verhaal.
Tenminste, dat dacht ik toen ik van de allyouneed-poging hoorde. Als ik zelf op de redactie had gezeten, met te weinig collegas en onderbetaald natuurlijk, was ik waarschijnlijk ook op zoek geweest naar een bijzonderderder en liefdesverhaal dan deze ietwat uit de hand gelopen vakantieliefde van twee mensen die niet per se de hulp van een tv-programma hoeven in te roepen om bijelkaar te zijn.
Maar ik was blijkbaar echt de enige die dat dacht.
Want er was nog iemand die vond dat Robert ten Brink zijn handjes wel eens even kon laten wapperen in deze zaak. En die iemand nam hele andere maatregelen. Niet alleen was W. oud-redacteur van AYNIL, ze kende ook nog iemand die op de redactie van AYNIL zou gaan werken. En laat die iemand nou toevallig voormalig huisgenootje S. zijn.
S. zag het al helemaal voor zich dat ze op haar eerste werkdag meteen indruk kon maken door met een goed verhaal over een uit de hand gelopen vakantieliefde aan te komen. En australie doet het natuurlijk altijd goed op tv, kwa lekker ver en alles.
Maar dat liep eens even helemaal anders. Want toen zij met haar zaak in de redactievergadering kenbaar maakte, riepen haar nieuwe collega's in koor "ohja die case is gesloten!"
Wat bleek.
Mijn zuster (de verhalende skills zitten duidelijk in de familie want dit blogje is volgens mij al 16 alinea's lang, maar hee, wilt u tot het einde blijven lezen? Psies!) ha!), had een keigoeie brief gestuurd, die door redactie was opgepikt. Zij vonden DLMVDP waarschijnlijk ook de leukste man vande planeet en who can blame them.
Dus dat was goed. Robert was bij wijze van spreke al onderweg naar schiphol.
Maar.
Aan het eind van het vragenformulier stond nog een vraag.
"Heeft deze persoon al eens eerder meegedaan aan een televisieprogramma?"
Waarop mijn zuster naar eer, geweten en waarheid had geantwoordt; "Ze maakt zelf televisieprogramma's".
En daarmee was het lot bezegelt. Want Robert ten Brink wil geen zaken doen van mensen die bij de televee werken. Mensen die bij de tv werken hebben waarschijnlijk geen hoge 'gun-factor'. Van mensen die bij de tv werken en die hun vriendje 8 maanden niet zien, kunnen kijkertjes namelijk denken; ja zeg, zo kan ik ook in een programma komen, dat is zeker viaviavia gegaan'.
En dat wil Robert ten Brink niet.
Mensen die bij de tv werken mogen van Robert ten Brink dus best wel alleen zijn met kerstmis.
Ik vind daar wat van.
Ik vind dat stom.
En wat ik nu dus nog t allerallerallerstomste vind: Ik werk eigenlijk niet eens echt bij de tv.
Ik ben gewoon werkloos.