Daniel Lohues - Allennig II

Ik ben zelf nogal een fan van liedjes. Nou heb je liedjes in alle soorten en maten, maar ik bedoel eigenlijk ambachtelijk gemaakte liedjes; op het eerste gehoor simpele liedjes, met een verhaaltje. In alle liedjes die Daniel Lohues ooit schreef zit een verhaaltje. Ik weet dat, want ik ken vrijwel alle liedjes die hij opnam uit mijn hoofd. Nou zijn er mensen die die verhaaltjes niet willen horen. Omdat de heel veel van die liedjes in het Drents gezongen zijn. En dan kunnen ze het zogenaamd niet verstaan.
'Ze' zijn de zwijnen voor wie de pareltjes op Allennig II niet bedoeld zijn.
Was zijn eerste soloplaat 'Allennig' de winter, deze tweede plaat is de lente.
En lente wordt het wel als je naar Allennig II luistert. Met meestal alleen een piano of gitaar en zijn stem verhaalt Lohues met de kracht der eenvoud over zijn oma, een pastoor, de liefde die het verschil tussen wereld en planeet maakt, de Drentse horizon en natuurlijk muziek; één van de weinige dingen die ons allemaal bindt. De ene keer bijna Dylanesk ('t Is En Blef 'n Gevecht'), de andere keer als een eenvoudig Ben Folds pianoliedje (Angst Is Mar Veur Eben, Spiet Is Veut Altied) en een keer zelfs helemaal zonder woorden (De Ganzenkoning Wul Met). En of die liedjes door een Amsterdamse bovenwoning schallen of een vinexloktie bij Zoetermeer, of je nou onder de rivieren geboren bent, of je wiegje aan een Utrechtste gracht stond; dat maakt dan niet meer uit. Die verhalen begrijp je wel.
Als je maar wil.