Dit hier zijn mijn rensneakers. In ruststand zoals u ziet. Een half uur nadat deze foto genomen werd, waren deze schoenen aan het rennen over de Hilversumse heide. Ja, met mij erin, ja.
Als echte claverkenner zou u nu geschokt moeten zijn van deze mededeling.
Want dan weet u namelijk dat ik doorgaans een prinsesje ben dat liever lui dan moe is en bij wie sport eigenlijk niet in het vocabulaire voorkomt. Laat staan hardlopen zonder dat er een trein, bus of iets gratis gehaald kan worden.

Ik weet eigenlijk ook niet wat me bezielde. Met W. had ik al in maart (!) afgesproken dat het er nu echt eens van moest komen; we zouden gaan bewegen. Maar in maart was het koud. En moest ik een miljoen uur werken. Dus toen kwam het er niet van. En in april was het ook niet echt warm. Moest ik ook nog steeds een miljoen uur werken. En eigenlijk was mei ook niet echt droog.
Ondertussen zaten W. en ik wel samen op een redactie waar elke dag koek en snoep op tafel komt. Maar dat we eigenlijk tegen de tijd dat het echt fijn weer zou worden, we onszelf wel in onze bikini's ons ten toon wilden spreiden.

Na wederom een copieuze lunch namen we het ons vorige week voor; vanaf de dag na pinksteren gaan we ervoor. maar dan echt. W. printte schema's uit en ik keek ondertussen hoe je moet ademen tijdens beweging. Want ik heb toch zeker de afgelopen..es kijken..jawel..32 jaar, geen teen aan sport gedaan. Afijn. Het werd dus de dag na pinksteren. Gisteren.
We hadden bedacht dat we meteen vanuit werk naar de looplokatie zouden gaan, anders zouden we eenmaal thuis natuurlijk meteen op de bank gaan zitten ipv ons in het zweet te werken. Wij kennen onszelf best wel.
Maar ook al had ik netjes mijn gymkleren mee, even vlak voor het einde van de werkdag zonk de sportmoed mij ineens in de sneakers. Het was namelijk nogal warm ineens, gisteren. En W. schoot maar niet op met het sturen van het laatste mailtje dus ik verveelde me. En ik had honger (ja trek ja). En had ik al gezegd dat ik geeneens van zweten hou? Ik had geen zin meer in dat beweeggedoe.

Gelukkig was daar W. Die eindelijk dat laatste mailtje stuurde, haar gymkleren aantrok en resoluut naar de heide tufte.
Alwaar geschiedde een klein wonder. Want eenmaal in de tred, beviel het eigenlijk best wel, dat geloop. Paar minuten hollen, paar minuten lopen. Goede schema! Ik werd niet moe of buiten adem. Ik denk zelfs dat ik nog zeker 2x5 minuten had kunnen (hard)lopen als dat nodig was geweest. Honger had ik ook niet echt meer. En mooooooi dat het was; die heide van Hilversum. En dat ook nog in de zon!
Uitermate tevreden, vooral over mijzelf, ging ik huiswaarts.

Dat ik vandaag vervolgens een gevulde koek, een half zakkie drop, een ons macadamia nootjes en een pizza heb gegeten om de gisteren eventueel verloren calorien weer meer dan aan te vullen, mag de pret niet drukken.
Morgen ga ik weer. Want van het weekend is het lekker weer.
Misschien pas ik al in mn bikini. Ha! ha! Ha!

En volgend jaar natuurlijk de New York Marathon.
Wat ik u brom!