Zo zie je maanden geen theater van binnen, zo zit je 3 keer per maand op het pluche.
Blind had ik kaartjes gekocht voor het nieuwe programma van meneer Maarten van Roozendaal. Want ik vind eigenlijk alles wat hij doet wel goed (en u durfde mij nog kritisch te noemen?). Ik ben nog nooit teleurgesteld door Maarten en zijn vriend Egon. Van hun muziek en verhalen krijg ik altijd een prettig melancholisch gevoel. Om van zin in alcoholische versnaperingen nog maar te zwijgen. In de beste zin des woords.
Ik voelde me daarom ook een beetje raar toen ik gisteren ineens wel soort van teleurgesteld buiten de Kleine Komedie stond.
Want ik vond het niet zo'n fijne voorstelling.
Ik denk dat er in de tussentijd iets ergs is gebeurd met meneer Maarten. Dat er iemand dood is gegaan. Of dat ie zijn liefde verloren heeft. Of misschien wel een deel van zijn muze. Een bad case of the blues op wat voor manier dan ook.
Want zaten er in al zijn voorgaande programma's altijd wel een paar vrolijke noten en lolligheidjes, de geestige zinsnedes waren nu ver te zoeken. Het was een al kommer en kwel en treurnis. Natuurlijk kan ook iemand als Maarten een nog zwartere periode hebben, en het was ook niet dat er niet weer een paar parels van liederen tussenzaten. Jaques Brel eat postuum your heart out zou ik bijan zeggen.
Maar de algemene tendens was toch wel doorslaan drama en gedoe. Bovendien miste ik enorm de mooie verhalen met een grappige clue waar Maarten normaalgesproken meester in is.
Maar dat was het ergste niet. Dat kan allemaal gebeuren.
Er was nog iets anders.
Het leukste aan Maarten is namelijk dat ie niet alleen zichzelf op piano begeleidt maar ook vooral dat zijn kompaan Egon Kracht er met een contrabas bijstaat. Van die ogenschijnlijk simpele combinatie van dat plukkerige basgeluid en die stampende toesten plus die rapsendestem erbij kan ik geen genoeg krijgen. Ik hou er van. Maar less is more in dit geval.
Want nu had ik bij het reserveren even niet opgelet kwa wat voor voorstelling t psies zou zijn en er stond ook niks over verrassingsgasten op het kaartje. Dus zag ik pas net voordat ik in de zaal plaatsnam op een pamflet dat er nog een vriend van Maarten mee zou doen.
Ene Marcel de Groot.
Juist.
Zoon van. Broer van.
En laat ik nou toevallig helemaal niet zon fan zijn van die Marcel. Die Marcel duikt namelijk altijd zomaar overal op. Met z'n gitaargedoe. Ik vind dat die Marcel altijd er zomaar een beetje bijstaat. Die doet nou nooit eens iets voor zichzelf. Bovendien speelde ie soms zo hard dat je de contrabas amper hoorde. En dat kan natuurlijk helemaal niet. Geen contrabas horen. Wat dnekt ie wel?
Die Marcel verpestte het eigenlijk een beetje extra.
Maar goed.
Dat zal me dan dus leren om niet van te voren te informeren waar ik eigenlijk een kaartje voor koop. Dat helden ook wel eens iets doen waar ik het niet mee eens ben. Resultaten behaald in het verleden geven tenslotte geen enkele garantie voor de toekomst.
Gelukkig had ik na afloop nog wel steeds zin om te drinken.