Mijn weblog

put another dime in the jukebox baby

Claire
25/01/2008 | 22:36 uur
in de categorie De wereld volgens

 


Sorrie hoor, maar ik blijf nog even in de Down Under sferen. Niet alleen omdat ik hier in het koude Amsterdam (ja, ik vind het koud, ja!) tot op heden weinig logwaardigs heb meegemaakt, maar ook omdat ik nou eenmaal graag een beetje soak in selfpitty en ik goon fan ben van Australia. Ok, vooral van een bepaalde inwoner ervan, maar dat maakt heel even niet uit voor het volgende.

Ik heb namelijk niet alleen iets opgestoken van de taal, maar ook van de lokale muziek.
Hoe cultureel weer.
En die nieuwverworven kennis deel ik allemaal met u.

Ten eerste was er John Butler Trio. Ik bleek al jaren in bezit te zijn van een plaat van deze nieuwste sterren aan mijn muziekfirmament, maar die had ik ooit van een stapeltje 'in de aanbieding' getrokken toen ik hun klanken eens een keertje in een amerikaanse platenzaak hoorde. En als in amerika iets in de aanbieding is, dan is het dus echt wel heel goedkoop! Daarna eigenlijk nooit meer aan gedacht. Ik herinnerde me ze pas weer toen ik ze op de australische teevee zag en begreep dat ze down under 'huge' waren.
Dus ik nog maar es luisteren.




Ik vind dit dus heel aangenaam. Om niet te zeggen Erg Fijn. En nogal Goed.
Weet niet of dit liedje nou heel representatief is voor het gehele repertoire (dat uiteenloopt van dit gezellige banjoverhaal tot rockachtige country en folky blues), maar hier kunt u langer luisteren naar dat wat op dit moment de wegmetdewinteralsjejeogendichtdoetendeverwarminghooglijkthetwelzomer-plaat is in casa claver.
En dan bij het eerste zonnestraaltje maar eens even gaan bidden en hopen dat JBT deze zomer ineens op allerlei leuke festivals in de buurt staat.

Ten tweede maakte ik kennis met Paul Kelly. Ook al zo'n Australisch icoon. Singer, songwriter, man met gitaar, beetje folky, beetje bluesy. Dat kan natuurlijk zelden verkeerd gaan. En ik had het ook nog genoegen om hem live te zien spelen op het Sydney festival (als voorprogramma van Brian Wilson, maar daarover misschien een andere keer meer, want de Beach Boy is tenslotte geen Australische God). Waarvan hierbij het bewijs. En Paul Kelly is dan die met het hoedje. Die andere is een echte Aboriginal waar ik even de naam van kwijt ben maar die ook heel bekend is, in Australie dan dus, en die u vast wel kunt googlen als u zijn naam per se weten wil.



En dan was er nog Silverchair. Die bij ons volgens mij ook nog wel eens een hitje of wat hebben gescoord. Ik had in ieder geval wel van ze gehoord, maar eigenlijk nooit zo op ze gelet. Wegens veel in een dozijn. Maar in Australie zijn ze nogal populair en wordt je er dus bijna mee doodgegooid. (om nog maar te zwijgen over het feit dat voorman Daniel Johns en en Australias sweetheart Natalie Imbruglia tijdens mijn verblijf Down Under ineens een scheiding aankondigden en dat wekenlang dagenlang voorpaginanieuws was, het plotselinge brute uiteenvallen van het duo Xander en Wendy in het jaar 2002 was er niets bij). Dus dan ga je iets beter op letten om te horen waar al die fuzz nou psies over is. En toen bleek dat ze best wel aanhoorbaar waren, die Silverchair. En hun album Young Modern een klein meesterwerkje. Tel daarbij op dat hun single Straight Lines te horen was tijdens het magistrale Sydney Harbour Bridge Vuurwerk op oudjaarsavond en u begrijpt wellicht wat de soundtrack van mijn verblijf was.



Zo. Ik heb mijn muzieksmaak weer eens fijn aan u kunnen opdringen.
En u hebt weer wat illegaal te downloaden op Australia Day.
Enjoy.

Reacties op put another dime in the jukebox baby

claverklaring 26/01/2008 | 09:17 uur
Joan Jett & The Blackhearts - I Love Rock 'n Roll
 
Plaats jouw reactie