Ik zou dus nog even een herinnering ophalen aan vrijdagavond.

Vrijdagavond was nogal leuk. Ik reisde helemaal van Oss (werk) naar Groningen. Want in Groningen was Ome Harrie. Natuurlijk is ook hij weer niet echt mijn oom. Voordat we daar weer misverstanden over krijgen. Ik mag niet eens ome Harrie zeggen eigenlijk. Meneer Harrie. Dat is beter.
De meeste mensen kennen hem trouwens toch als Cuby. Plus Blizzards dan dus.
Veertig jaar maken ze al muziek. Niet geheel in dezelfde bezetting, maar toch. Veertig jaar! Das best lang hoor!

Ze zeggen dat Meneer Harrie de enige echte bluesman van Nederland is. Ik ken natuurlijk helemaal niet alle bluesmannen van Nederland, maar ik geloof dat meteenn. The Legend noemen ze hem. Ik vind dat ook wel terecht. Ik bedoel: hoeveel levende rock & roll legendes hebben we eigenlijk? Nee. psies.
Het was erg mooi, daar in Groningen. En ik hou wel van blues. Om er naar te luisteren dan. Niet om het te hebben. Das weer een heel ander verhaaltje.

Ik was wel eens eerderbij een optreden van Cuby + Blizzards. En wat mij toen opviel, gebeurde nu weer. Want ook al is Harrie Muskee echt wel behoorlijk rock & roll en zal het helemaal niet de bedoeling zijn...ik raakte vertederd. Hij is namelijk wel over de 60 en rent dus niet over het podium als een jonge hond. (heb me laten vertellen dat ie dat nooit gedaan heeft, maar dat even terzijde). In plaats daarvan staat hij er heel cool bij. En er is nog een extra! Want Harrie draagt daarbij dus een t-shirt en een pet van zijn eigen band. En dat vind ik zo leuk! Dat zie je verder nooit.

Verder kwam de vertedering eigenlijk vooral voort uit wat meneer Harrie uitstraalde. Er waren namelijk ook weer specials guests. Eerst was er Kas Lux. Ook een soort van legende. Maar dan weer niet zo groot als meneer harrie natuurlijk. En er was een blazerssectie. Meneer Harrie kan heel goed tevreden kijken naar zijn gasten. Hij gaat er vlak naast staan en knikt dan tevreden mee. dat heb ik nooit gezien. Dat is leuk.
Ook speelde neefje Lohues paar nummers mee. En de manier waarop zijn ome harrie (hij mag dan weer wel oom zeggen) naar hem keek, met een mengeling van trots en bewondering, was ook al zo vertederend. Ik ging er bijna 'agossie' van zeggen.
Maar ja. Dat doe je niet.
Dat hoort niet.
Niet bij The Legend.