Ja het was natuurlijk te verwachten dat er nu ineens een hoop ik-was-onderweg-en-toen-gebeurde-er-dit-stukjes hier zouden gaan verschijnen. Als u daar niks aan vindt, heeft u vet pech. Want voorlopig ben ik die auto niet uit te slaan en maak ik daar dus dingen mee.

Zo gingen we maandag onderweg naar Limburg. Daar was namelijk zon en daar moesten we met het oog op de ongewenste huisdskleur die deze veel te lange winter ons bracht, dringend even in gaan zitten.
Van Amsterdam naar Limburg is al snel dik twee uur rijden.
Sjonge. Wat maak ik toch veel mee.

Want we waren nog niet eens goed en wel de ring af, of er reed er bijna een vrachtwagen over ons heen. Goon zomaar in gaan halen met een slakkegang en niet kijken, of in ieder geval niks aantrekken van, wie of wat er al op die baan aan het rijden is, schijnt heel normaal te zijn onder vrachtwagens. Twee woest middelvinger opstekende vrouwen in een klein rood autootje is daarentegen niet helemaal gebruikelijk en schijnbaar erg geestig.
Daar moeten vrachtwagenbestuurders erg om lachen.

Wat veel vrachtwagenchauffeurs trouwens ook leuk vinden, is als ze naast datzelfde autootje in de file staan. Vooral de bestuurster een rok aan heeft (heus van zedelijke lengte hoor) en er niet heel ladylike erbij zit en aldus niet in de gaten heeft dat die gasten boven in die cabines een leuk uitzicht hebben. Kwamen we later achter.
Gutgut wat hebben de heren bestuurders dan een lol.
Maar als de bijrijdster vervolgens in de file even uitstapt om de cd-wisselaar van nieuwe schijfjes te voorzien, worden ze ineens wel een beetje zenuwachtig. Ha!
Mietjes!

Anyway.
Na de schrik van de plots verschijnende vrachtwagen, dachten we het ergste wel gehad te hebben. Maar niets bleek minder waar. Want ter hoogte van Utrecht, juist op het moent dat ik uitvoerig het nut van een christoffeltje in de auto aan het uitleggen was, stak plots een eendenfamilie over.
Ja. psies ja. Een familie eenden.
papa eend, mama eend en een hele rij mini-eendjes.
Kwak. Op de A2!
Ik schrok me helemaal een ongeluk. Ok, waarschijnlijk dankzij Christoffel dus geen echt ongeluk, maar toch.
In een reflex week ik uit, en gelukkig reed daar geen huge vrachtwagen of uberhaupt iets. Jezus.
Gelukkig raakte ik niks, maar durfde niet in de achteruitkijkspiegel te kijken en weet niet wat er met die eendjes gebeurde. Achter mij reed ook iedereen zeker 100 dus ik ben bang dat de familie de overkant niet gehaald heeft.
Boehoe. Een moment stilte voor de familie duck.

Vervolgens draaiden wij wat stemmige muziek en staarden wat melancholisch in de verte (en op de weg natuurlijk, want ik ben niet dom he!).
Totdat ergens nabij Limburg een dikke protserige BMW wel heel dicht op mn bumper kwam rijden. Eerst dachten we nog, heel naief waarschijnlijk, dat het een spookauto was want de bestuurder, een italiaan zei het nummerbord, kwam amper boven het stuur uit en dus zagen we hem niet. Ik vond dat die italiaan wel voorbij mocht gaan en ging dus langzamer rijden. Shoo met je kutbak.
Op een gegeven momnent reed ik echt bijna onverantwoord langzaam en toen haalde de miniatuuritalo ei-de-lijk in. Maar niet zonder slag of stoot.
Zwaaiend en gebarend ging ie voor me rijden en knipperen en afslaan bij een pomp en wijzen en waarschijnlijk denken dat wij wel in waren voor een vluggertje met een italiaanse kabouter op een parkeerplaats. Sure.
En toen we niet afsloegen voor die parkeerplaats (oh gek zeg), haalde ie ons 5 minuten laten met ronkende motor weer in.
wat een sukkel.

En wat een idoten, mafkezen, basketcaes en andere gekken zijn er op een goone maandagmiddag op de weg. Je zou er verdomme bijna een tv-programma van maken.
En net toen we dat bedacht hadden, zagen we ook nog dit.



Janee.
Ik ga nog een hoop plezier beleven aan dat kleine rode autootje.
wat ik u brom.