In 1994 was ik 20, had ik heel kort, om niet te zeggen gemillimeterd haar, met een lange, hennakleurige pluk aan de voorkant, droeg ik bijna alleen maar zwart of tie-die-achtige shirts en een hele hoop ondefinieerbare bandjes om mijn pols, ik liep op Dr. Martens, gebruikte geen make-up en was ik skinny. In 1994 las ik vage boeken over buitenaardse zaken en andere levenstheorieen, begon ik met een studie (die ik daadwerkelijk zou afmaken), woonde samen in een soort afbraakpand, rookte bijna de hele dag jointjes en shag en was over het algemeen nogal boos op de wereld. In 1994 luisterde ik naar Rollins Band, Pink Floyd, RATM, Tool, keek ik elke avond Beavis & Butthead op MTV, ging ik minimaal 2x per week naar een concert en bracht een hele zomer door op festivalweides, maar kocht zelden een cd.

Inmiddels ben ik 33, heb ik lang haar met krullen, draag ik laarzen met hakken, rokken, jurken en alle kleuren van de regenboog, heb ik (ondanks 10 kilo minder dan 3 maanden geleden) curves, en hanteer ik bijna dagelijks een mascararoller. Ik lees chicklit, reis- en culinaire verhalen, woon alleen in een eigen huis, heb een echte baan, rook een half pakje lucky strike light en ben behoorlijk tevreden. Ik luister naar melodieuze piano- en gitaarpop, ga gemiddeld 1 keer per maand naar een concert maar ook wel eens naar een theater, ken alle liedjes van Acda en deMunnik uit mijn hoofd en koop meer cd's dan nodig is sinds de mp3 is uitgevonden. Beavis & Butthead bekijk ik nu op DVD.

Vandaag begint in Belgie Rock Werchter.
Vier dagen in de modder of de brandende zon (het is nooit iets er tussenin), van drie kanten tegelijk geluidsprikkels in je oren, geen fatsoenlijke wc in de buurt, koud douchen, een dieet van niet doorgebakken frites, lauwe koolzuurvrije cola of zoete wijn en kleffe hamburgers, halflekke luchtbedden, onverstaanbare Belgen, onvindbare vrienden zonder telefoonbereik ('ik zie je na rage against the machine rechts van de PA' ) en zes uur slaap in 1 weekend.

Ik dacht eerst dat ik daar te oud voor was geworden, dat ik er niks aan zou vinden. Maar ik zag net een promo voor een docu van Bram v Splunteren over de Red Hot Chili Peppers (vanavond 20.30 Ned3, VPRO) en ineens moest ik denken aan de eerste keer dat ik ze zag. Op Rock Torhout, met die beroemde sokken. Weet niet of dat in 1994 was, misschien eerder, misschien later. Maakt ook niet uit. Het was cool, dat weet ik wel. Een veld vol muziekliefhebbers die uit hun dak gingen, ondanks de bloedhitte (of was het toch modder)
En ineens wilde ik dat ik niet met frisgewassen krullen en blinkend rode laarsjes op mijn bank in Amsterdam zat met een verantwoorde maaltijd op schoot, maar ik in oude jeans, bemodderde schoenen, een verwassen band-shirtje en gebreide trui op een weide in Belgie hing, kauwend op te bleke frites, lauwe cola drinkend, ja zelfs luisterend naar Muse als dat toevallig net op het podium zou staan. En dan met diezelfde vrienden van van 1994, die hun signaturedansje doen, hard meezingen met stomme liedjes, me naarbinnengensneaked eten proberen aan te smeren en net zo'n grijns op hun gezicht hebben als ik. Dat leek me ineens het allerallerleukste van de hele wereld.

Eigenlijk is er helemaal niet zo veel veranderd sinds 1994.