Amazing hoeveel stof tot loggen een lang weekend Berlijn nog op kan opleveren. Ik ben er al een week mee bezig. En nog niet uitgepraat.
Niet dat ik ondertussen niks meemaak, maar ik kan nou eenmaal niet alles tegelijk. Step by step.

Ik kan nu natuurlijk nog wel een een kluitje fotoos van Ben posten en u allerlei mp3's van hoe mooi het was laten horen (maar die staan hier ook al dus dat hoeft dan niet), maar dan nog krijgt u niet een juist beeld.
Want hoe kan je uitleggen dat het in een zaal ongeveer 100 graden is maar dat je toch de hele tijd kippevel hebt? Dat je het ene moment een brok in je keel staat weg te slikken en het andere moment niet weet hoe hard je moet mee zingen en springen? Dat je maar tegen je vriendjes naast je blijft zeggen dat die man achter die piano echt wel fukkin' goed is. En geniaal. Maar dat horen en zien ze zelf ook heus wel. Of dat je eigenlijk nu al weet dat er dit jaar (of misschien wel deze eeuw) niemand een beter concert gaat geven dan dat concert waar jij nu bij bent en dat dat dus eigenlijk best wel sucks want je vind het zo leuk om naar concerten te gaan maar eigenlijk vind je het nu ook wel heel erg tof dus kan jou de uitjes in rest van het jaar of misschien wel de eeuw ook eigenlijk schelen?
Nee. Niet dus. Want daar zijn goon geen woorden voor.

Dus daarom vertel ik nu maar even iets over het voorprogramma van Ben. Dat was er namelijk ook. In de vorm van iets dat was aangekondigd als Clem Snide. Nooit van gehoord.
Een wat slungelige amerikaan met een gitaar betrad het podium. De slungel had een petje op en een een wit pak met achterop een afbeelding van een hert.
Dat vond ik cool.
Natuurlijk kwamen we voor Ben, dus wat die arme slungel ook gedaan of gespeeld zou hebben, goed genoeg zou het niet worden. En volgens mij wist Clem Snide dat zelf ook.



Nam niet weg dat ie vrij geestig uit de hoek kwam. Die grapjes kan ik nu naturlijk niet zo psies reproduceren, maar lachen was het wel. En toen ging ie daarna ook nog cowboymuziek spelen.
Nou hebben jongens met een gitaar die cowboymuziek spelen bij mij altijd voorrang dus het leek een ideale manier te worden om het wachten op Ben te verzachten.
Maar de cowboyliedjes die hij speelde waren geen echte vrolijke cowboyliedjes. Beetje droevig zelfs. Terwijl wij wel heel vrolijk waren. En de teksten leken mij erg leuk (iets met wakkerworden op het geluid van duiste hiphop en een antwoord van jesus enzo), maar niet heel erg goed te volgen in een rumoerige zaal. Dus dat was jammer. Na 4 liedjes mocht de jongen met de gitaar van mij wel weg.
Hij speelde er 5.

Later bleek trouwens dat de naam van de jongen Eef Barzelay is en dat de hele band Clem Snide heet. Er zijn er dus nog meer van. Heel goed. En volgende week spelen ze een klein tourtje in ons land. Dat is nog veel beter. Want dan kan ik naar die rare jongen met z'n gitaar kijken en luisteren zonder de schaduw van Ben.
Alhoewel...
Uit de schaduw van Ben komt natuurlijk niemand meer.



(maar luister toch ondertussen toch maar even naar zo'n zielig Clem Snide Liedje)