Ik heb vandaag al zeker 5x kippevel gehad.
En dat is niet omdat ik ziek ben, koorts heb.
Als een soort zombie heb ik vanmiddag twee uur naar CNN zitten staren.
2.749 namen werden voorgelezen, maar ik wachtte eigenlijk op eentje.
Paul James Battaglia.

Ter voorbereiding van mijn trip in oktober was ik op zoek gegaan naar reisverslagen over die trip; de zogenaamde Contiki Grand Southern. De reisorganisatie waar ik mee op pad ga, is oorspronkelijk van Nieuw Zeeland en biedt vooral tours in Europa aan en wanneer ik dus op Contiki googlede, kwam ik vooral op op reisverslagen van amerikanen, australiers en kiwi's uit.
Gelukkig vond ik uiteindelijk een reisverslag van Nederlandse die de Grand Southern had gedaan. Haar travelogue bleek onderdeel van de Contiki webring; een hele rij mensen die hun reis met Contiki beschreven.

Uit nieuwsgierigheid bekeek ik ook een aantal verslagen van mensen die een andere trip hadden gedaan. De een was beter geschreven dan de ander en sommigen hadden een link naar hun eigen website.
Zo klikte ik door naar de site van ene Paul die in de zomer van 2000 een rondje Europa deed.
Het laatste postje op die site dateerde van 23 augustus 2001. "Nou," dacht ik nog, "Die gast is ook niet echt een weblogger." Tot mijn oog viel op een linkje naar info over 9/11. Met daarnaast een link naar het Paul J. Battaglia Memorial Scholarship Fund.
Oh.

Het gastenboek gaf uitsluitsel.

To anyone who does not know --

Paul was a victim of the World Trade Center attack on September 11, 2001. He died at the age of 22, on the 100th floor of Tower One, where he had worked for about a year. Since then, the web site he set up before his death has served as a gathering place for his family and friends to share their grief, their memories, their thoughts, and their love and loss. The posts in his guestbook have been a testament to the love and character of a young man who touched many lives, but who was taken away from us by hate, fear, and intolerance. You may wish to go to the earliest entries and read through them in order. Through the words of others, will come to know a young man who impressed and moved people with his strength of character and generosity of spirit.
--JL

Slik.
Ik las bijna het hele gastenboek. Van onder naar boven. Van de vrolijke oproepjes van vrienden om weer eens wat te posten tot de intens verdrietige berichten van Pauls moeder, 3 jaar na 11 september 2001.
Ik las het gastenboek niet uit sensatiezucht of vals sentiment, noch kreeg ik ineens het gevoel dat ik hem kende, wat veel andere toevallige passanten kennelijk wel gebeurd was.

Op de website stonden fotos van het uitzicht dat Paul had vanaf zijn cubicle op de 100e verdieping van het WTC.
En daar moet ik vandaag steeds aan denken. Dat uitzicht. Het uitzicht van Paul toen er een vliegtuig zijn toren binnenvloog. Waarschijnlijk net in zijn eerste bak koffie van die dag roerend. Mail checkend, met z'n collega's pratend, bezig met alles wat mensen doen op dinsdagochtend op een kantoor. Nietsvermoedend. Onschuldig.

Van al die anonieme namen die verbonden zijn aan die elfde september had er eentje voor mij ineens een gezicht gekregen.
Ik wilde stilstaan bij de zinloze dood van die naam, dat gezicht.
En dus keek ik vanmiddag met meer dan gewone belangstelling naar de nabestaanden die de namen van de slachtoffers voorlazen. Ik wachtte tot ze Pauls naam zouden voorlezen. Zodat ik kon horen dat hij echt was, echt betaan had.
Maar net toen ze bij de B waren, praatte een voice-over er overheen.
De naam Paul James Battaglia werd niet hoorbaar genoemd op CNN.

Tijdens de trip in oktober zal ik op diverse momenten mensen herdenken die ik nooit gekend heb. JFK en Martin Luther King in Dallas, Elvis Presley in Memphis.
En nu ook Paul Battaglia in New York.