Het is half tien in de ochtend en ik loop met nog natte haren zomaar over de overtoom naar mijn werk.
De zon heeft net de mist verjaagd en ik heb een rok aan. Bouwvakkers vinden mijn laarzen mooi en een jongen met dreads en een koptelefoon zegt hi girl of we of Broadway lopen in plaats van de Leidsestraat.
Het leven is een picknick en kennelijk ben ik uitgenodigd.
Wat zeg ik, schijnbaar ben ik niet alleen op een picknick maar ben ik degene die de rose heeft meegebracht ofzo, want iedereen lacht me toe.
Het is een pachtige morgen.

Maar al snel valt er een schaduw over deze zononvergoten ochtend. Ik ben niet gewend om zo vroeg al een wandeling te maken en misschien is het daarom wel dat het mij ineens opvalt.
Ik heb namelijk nogal de neiging om niet voor me, maar op straat te kijken en zie dus wat daar allemaal ligt.
En wat daar ligt is heel erg vies.
Buiten de normale ranzige afvalzooi ligt namelijk om de paar meter een rochel. Een fluim. Spuug zo u wil.
En dan dus echt letterlijk om de paar meter.
Jakkes.

Sinds wanneer is het normaal om zomaar iets op straat te tuffen? We zijn toch niet in China? Ik wens niet geconfronteerd te worden met andermans uitwerpselen. Want dat zijn het, letterlijk. Je gaat toch ook iet zomaar ops traat zitten poepen ofzo?
Of loop ik nou zo achter en is het keihip om je zomaar te ontdoen van allerlei overbodig speeksel?
Niet dat ik dan meteen ook maar een beetje in het wilde weg om me heen op het plaveisel zou gaan kwatten. Zoiets doet een dame niet.
En ik ook niet.
Ewh.


Ziejewel. Al dat geloop is nergens goed voor.
Ik word er bijna onpasselijk van.
Voortaan ga ik goon weer op volle snelheid naar m'n werk.